მწუხარების ერთ -ერთი უნარი, რომელიც ლუსამ შეიტყო, იყო მჭიდროდ შეჩერებულიყო ბოლო მომენტები ძილსა და გაღვიძებას შორის. ზოგჯერ, დილით, დილით, იზრუნეთ, რომ თვალები არ გახსნათ ან მისი თბილი თბილი მიედინება იმ ზედაპირზე, სადაც ტკივილი გაირკვა და შეეძლო, მან აღმოაჩინა, რომ შეეძლო მისი ოცნების არჩევა. მას შეეძლო მეხსიერება დაერქვა და მოთმინებით მიჰყვებოდა მას ხორცით, ხმისა და
(One of the skills of grief that Lusa had learned was to hold on tight to the last moments between sleep and waking. Sometimes, then, in the early morning, taking care not to open her eyes or rouse her mind through its warm drowse to the surface where pain broke clear and could, she found she could choose her dreams. She could call a memory and patiently follow it backward into flesh, sound, and scents. It would be come her life once again and she was held and safe. Everything undecided. Everything still new.)
ლუსამ, მისი მწუხარების ნავიგაციის სწავლა, აღმოაჩინა ძილისა და გაღვიძებას შორის მფრინავი მომენტები. დილის ამ დილის შემთხვევებში, იგი თავიდან აიცილებს სრულად გაღვიძებას, რაც საშუალებას აძლევს საკუთარ თავს შეარჩიოს ოცნებები, რომლებიც კომფორტს მოაქვს. ამ სახელმწიფოში მას შეუძლია გადახედოს მოგონებებს, განთავისუფლდეს ის შეგრძნებები და ემოციები, რომლებიც ერთხელ განსაზღვრავდა მის ცხოვრებას, იძენს უსაფრთხოების გრძნობას და მის წარსულთან კავშირს. ეს პრაქტიკა საშუალებას აძლევს მას განიცადოს ის მომენტი, სადაც ყველაფერი გრძნობს თავს სუფთა და გადაუჭრელი.
როგორც ლუსა ჩაისუნთქავს ამ სანუკვარ მოგონებებში, იგი მწუხარების ფონზე მყუდროებას ხვდება. მოგონებების გახსენების მოქმედება არა მხოლოდ მას თავშესაფარს უზრუნველყოფს, არამედ საშუალებას აძლევს მას დაპირისპირდეს მისი ემოციური ლანდშაფტის სირთულეებს. ოცნებებსა და რეალობას შორის ამ დელიკატური წონასწორობის დროს, იგი იბრუნებს სიხარულისა და სილამაზის მომენტებს, ტკივილს გარდაქმნის პოტენციურ და ახალ წამოწყებებში.