ჩვენი კულტურა არ მოგახალისებთ, რომ იფიქროთ ასეთ რამეებზე, სანამ არ მოკვდებით. ჩვენ ისე ვართ გახვეული ეგოისტური საგნები, კარიერა, ოჯახი, საკმარისი თანხა, იპოთეკური სესხის შეხვედრა, ახალი მანქანის მიღება, რადიატორის დაფიქსირება, როდესაც ის არღვევს-ჩვენ ჩართულები ვართ ტრილიონობით პატარა მოქმედებებში, მხოლოდ იმისთვის, რომ გავაგრძელოთ საქმე. ასე რომ, ჩვენ ვერ ვხვდებით უკან
(Our culture doesn't encourage you to think about such things until you're about to die. We're so wrapped up with egotistical things, career, family, having enough money, meeting the mortgage, getting a new car, fixing the radiator when it breaks-we're involved in trillions of little acts just to keep going. So we don't get into the habbit of standing back and looking at our lives and saying, Is this all? Is this all I want? Is something missing?)
ციტატა "სამშაბათს მორითან" მიჩ ალბომიდან ასახავს თანამედროვე კულტურის პრიორიტეტს მატერიალურ დევნილობასა და ყოველდღიურ პასუხისმგებლობებს, ხშირად ცხოვრებისა და შესრულების შესახებ უფრო ღრმა დაფიქრების ხარჯზე. ადამიანები ისე გახდებიან თავიანთი რუტინაში, როგორიცაა სამუშაო, ოჯახური ვალდებულებები და ფინანსური ზეწოლა, რომ მათ იშვიათად სჭირდებათ დრო, რომ აისახონ თავიანთი ნამდვილი სურვილები და მათი ცხოვრების მნიშვნელობა. ეს დაუნდობელი ციკლი მცირე ადგილს ტოვებს ინტროსპექციის ან მნიშვნელოვანი კითხვების განხილვას ადამიანის მიზანსა და ბედნიერებასთან დაკავშირებით.