თხრობა იკვლევს იმ სიცოცხლის ღრმა დაფასებას, რომელსაც შეუძლია დაჩრდილოს სიკვდილიანობის აზრები. პერსონაჟის სული ფოკუსირებულია არსებობის აღნიშვნაზე, ვიდრე თემებზე, როგორიცაა დაკარგვა ან მიტოვება. ეს აზროვნება საშუალებას იძლევა ძლიერი ჩართვა მის გარშემო არსებულ სამყაროსთან, რაც ხაზს უსვამს სიხარულისა და კავშირის მნიშვნელობას ცხოვრების გაურკვევლობის პირობებში.
ეს პერსპექტივა ქმნის გამოცდილების მდიდარ გობელენს, რაც ხელს უწყობს სიცოცხლისუნარიანობის გრძნობას. ცხოვრების სილამაზის მიღებით, პერსონაჟი ირჩევს თავს აწმყოში ჩასვლას, ხელს უწყობს გამძლეობას, რომელიც პატივს სცემს ცხოვრებას და მის საიდუმლოებებს სიკვდილის ბნელ რეალობებზე.