ცხოვრების საიდუმლოების მოწმე საკმარისად შთამბეჭდავი იყო იმისათვის, რომ თავიდან აიცილოს სიკვდილიზე ფიქრი, მის რომელიმე მანიფესტაციაში: მიტოვება, დაკარგვა, გაუჩინარება. არა, ერთადერთი, რაც მის სულს და მის გულს სურდა, ცხოვრების აღნიშვნა იყო.
(Witnessing the mystery of life was impressive enough to avoid thinking about death, in any of its manifestations: abandonment, loss, disappearance. No, the only thing his spirit and his heart wanted was to celebrate life.)
თხრობა იკვლევს იმ სიცოცხლის ღრმა დაფასებას, რომელსაც შეუძლია დაჩრდილოს სიკვდილიანობის აზრები. პერსონაჟის სული ფოკუსირებულია არსებობის აღნიშვნაზე, ვიდრე თემებზე, როგორიცაა დაკარგვა ან მიტოვება. ეს აზროვნება საშუალებას იძლევა ძლიერი ჩართვა მის გარშემო არსებულ სამყაროსთან, რაც ხაზს უსვამს სიხარულისა და კავშირის მნიშვნელობას ცხოვრების გაურკვევლობის პირობებში.
ეს პერსპექტივა ქმნის გამოცდილების მდიდარ გობელენს, რაც ხელს უწყობს სიცოცხლისუნარიანობის გრძნობას. ცხოვრების სილამაზის მიღებით, პერსონაჟი ირჩევს თავს აწმყოში ჩასვლას, ხელს უწყობს გამძლეობას, რომელიც პატივს სცემს ცხოვრებას და მის საიდუმლოებებს სიკვდილის ბნელ რეალობებზე.