სირცხვილი, არა? რომ ჩვენ მხოლოდ ჩვენი გმირები მოგვწონს ქუჩაში, როდესაც ისინი საუკეთესოდ ეძებენ და მათი უნიფორმა "გააფთრებული და გაპრიალებულია", და არა მაშინ, როდესაც ისინი გვიჩვენებენ ჭრილობებს, რომლებიც მათ დაზარალდნენ ჩვენი სახელით.
(Shame, isn't it? That we only like our heroes out in the street when they are looking their best and their uniforms are 'spit and polished,' and not when they're showing us the wounds they suffered on our behalf.)
ეს ციტატა ასახავს ღრმა დაკვირვებას საზოგადოების ტენდენციის შესახებ გმირების კერპთაყვანისმცემლობის შესახებ, მათი გარეგნული გარეგნობის საფუძველზე. ადამიანები ხშირად აღფრთოვანებულნი არიან ამ ციფრებით, როდესაც ისინი საუკეთესოდ არიან, წარმოადგენენ გაპრიალებულ და ხელუხლებელ გამოსახულებას. ეს ზედაპირული დაფასება გადაჰყურებს მსხვერპლს და ბრძოლებს, რომლებიც ამ გმირებს უძლებენ თავიანთ მოვალეობას.
ავტორი ხაზს უსვამს ამ სელექციური აღფრთოვანების ირონიას, რადგან ეს გულისხმობს, რომ საზოგადოებამ შეიძლება ურჩევნია აღიაროს გმირები სრულყოფილ მდგომარეობაში, ვიდრე აღიაროს მათი რეალური ტკივილი და ჭრილობები. იგი ყურადღებას აქცევს გმირობის ჭეშმარიტი ღირებულების გაგებისა და დაფასების მნიშვნელობას, რაც ხშირად გულისხმობს უხილავ გამოწვევებსა და პირად მსხვერპლს.