მან ქმარს უყურებდა. ისეთი კაცისგან უყვარდა და აღფრთოვანებული იყო და მან იცოდა, რომ ამ კაცს, ამ მექანიკოსს, მანქანების ამ დამკვიდრებას მათი გატეხილი გულით, ნამდვილად უყვარდა და აღფრთოვანებული იყო მისი-მზეზე სიარული; მან იგივე სითბო და სიამოვნება მისცა იმ სიყვარულს, ვინც მას პირობა დადო, საჯაროდ საქორწილო ცერემონიალზე, და რომელიც მუდმივია მისი დაპირებით, რომ ასეთი სიყვარული
(She gazed at her husband. Being loved and admired by a man like that-and she knew that this man, this mechanic, this fixer of machines with their broken hearts, did indeed love and admire her-was like walking in the sunshine; it gave the same feeling of warmth and pleasure to bask in the love of one who has promised it, publicly at a wedding ceremony, and who is constant in his promise that such love will be given for the rest of his days. What more could any woman ask? None of us, she thought, not one single one of us, could ask for anything more than that.)
პროტაგონისტი ასახავს მეუღლესთან ურთიერთობას, უზარმაზარი სითბო და სიხარული გრძნობს სიყვარულსა და აღფრთოვანებას. იგი ადარებს ამ გრძნობას მზის შუქზე, ხაზს უსვამს იმ კომფორტს, რომელიც მოდის იმ კაცისგან, რომელიც არა მხოლოდ უყვარს მას, არამედ ამ სიყვარულს ემსახურება ქორწინების გზით. მათი ერთგულების საზოგადოებრივი გამოხატულება მათი ქორწილის დროს აძლიერებს მათი კავშირის სიმტკიცეს, რაც მას ცხოვრებაში აგრძნობინებს სანუკვარ და უსაფრთხოებას.
იგი ფიქრობს ასეთი სიყვარულის მნიშვნელობას, მიხვდება, რომ ეს მოაქვს ღრმა შესრულებისა და ბედნიერების გრძნობას. მისი აზრით, ქალს უფრო მეტი სურვილისამებრ არაფერი აქვს, ვიდრე გულწრფელად და გამძლეა ადამიანი, ვინც თანმიმდევრულად დაჰპირდება მათ ერთგულებას. ეს ასახვა აჩვენებს მოსიყვარულე პარტნიორობაში ნაპოვნი მარტივი, მაგრამ ღრმა კმაყოფილებას, რაც ხაზს უსვამს მის ცხოვრებაში სიყვარულისა და ვალდებულების ღირებულებებს.
