ფეხსაცმელი ხელს შეუშლის მის საუბარს, რადგან ის მუდმივად მიმართავს მიწას მისი ფეხების ქვეშ. პატიებას ითხოვს. ფლობდა, უარყო, განმეორება, მოვლენების სიძულვილის კურსის ანაზღაურება, მისი თანამონაწილეობის გასაზრდელად. ჩვენ ყველანი ვართ, ვფიქრობ. ცდილობს გამოგონებას ჩვენი სიუჟეტის ვერსია. ყველა ადამიანი არსებითად ერთია, ჩემი ცხოვრება; რაც მე მოვიპარე ისტორიიდან და როგორ
(Shoes would interfere with her conversation, for she constantly addresses the ground under her feet. Asking forgiveness. Owning, disowning, recanting, recharting a hateful course of events to make sense of her complicity. We all are, I suppose. Trying to invent our version of the story. All human odes are essentially one, My life; what I stole from history, and how I live with it.)
პასაჟი ასახავს იმ აზრს, რომ ფეხსაცმელი, საერთო აქსესუარი, შეიძლება ხელი შეუშალოს პიროვნების უნარს, ჩაერთოს ღრმა, ინტროსპექტულ საუბარში საკუთარ თავთან. პერსონაჟი ხშირად ხვდება თავს იმ მიწაზე, რომელსაც იგი დადის, რაც სიმბოლოა გამოსყიდვისკენ სწრაფვისკენ და მისი წარსული ქმედებების გაგებაში. იგი ნავიგაციას უწევს დანაშაულის გრძნობას და ცდილობს გაითვალისწინოს მისი მონაწილეობა მისი ცხოვრების მოვლენებში, მიუთითებს ადამიანის ფართო ტენდენციაზე საკუთარი თხრობითა და არჩევანით.
ეს დაფიქრება იწვევს ღრმა გაცნობიერებას, რომ ყველა ცდილობს საკუთარი ისტორიის შექმნას ცხოვრებისეული მოვლენებისგან....