პასაჟი ასახავს იმ აზრს, რომ ფეხსაცმელი, საერთო აქსესუარი, შეიძლება ხელი შეუშალოს პიროვნების უნარს, ჩაერთოს ღრმა, ინტროსპექტულ საუბარში საკუთარ თავთან. პერსონაჟი ხშირად ხვდება თავს იმ მიწაზე, რომელსაც იგი დადის, რაც სიმბოლოა გამოსყიდვისკენ სწრაფვისკენ და მისი წარსული ქმედებების გაგებაში. იგი ნავიგაციას უწევს დანაშაულის გრძნობას და ცდილობს გაითვალისწინოს მისი მონაწილეობა მისი ცხოვრების მოვლენებში, მიუთითებს ადამიანის ფართო ტენდენციაზე საკუთარი თხრობითა და არჩევანით.
ეს დაფიქრება იწვევს ღრმა გაცნობიერებას, რომ ყველა ცდილობს საკუთარი ისტორიის შექმნას ცხოვრებისეული მოვლენებისგან. სპიკერი ვარაუდობს, რომ ყველა ადამიანის გამოცდილება ურთიერთკავშირშია, ხაზს უსვამს პირადი ისტორიის შერიგების საერთო ბრძოლას დღევანდელ არსებობასთან. საბოლოო ჯამში, ცხოვრების არსი ასახულია, როგორც თვითგამოცარების უწყვეტი მოგზაურობა და წარსულთან ურთიერთობის ხელახალი ინტერპრეტაცია.