ცოდვა არის მონსტრი, რომლის უარყოფა გვიყვარს. მას შეუძლია დაგვადევნოს, ჩვენი ცხოვრებიდან ერთი ნაჭერი დაკბინოს, ისევ დაბრუნდეს და ისევ უკბინოს, და მაშინაც კი, როცა სისხლი გვისკდება და ვხრჩობთ, გვირჩევნია დავიჯეროთ, რომ არაფერი მომხდარა. ეს ცოდვას სრულყოფილ მონსტრად აქცევს, კაციჭამიას, რომელიც აბრმავებს და აბრმავებს თავის მსხვერპლს, არწმუნებს მათ, რომ არაფერია ცუდი და არ არის
(SIN IS THE MONSTER we love to deny. It can stalk us, bite a slice out of our lives, return again and bite again, and even as we bleed and hobble, we prefer to believe nothing has happened. That makes sin the perfect monster, a man-eater that blinds and numbs its victims, convincing them that nothing is wrong and there is no need to flee, and then consumes them at its leisure.)
ფრენკ ე. პერეტის წიგნში „ფიცი“, ცოდვა გამოსახულია, როგორც დამალული ურჩხული, რომლის აღიარებაზეც ხშირად უარს ამბობენ. ამ არსებას, სიმბოლურად ჩვენი არასწორი ქმედებებისა, შეუძლია ტკივილი და ზიანი მიაყენოს, მაგრამ ჩვენ მიდრეკილნი ვართ უგულებელვყოთ მისი ყოფნა და გვჯერა, რომ ჩვენ მასზე არ ვმოქმედებთ. ეს უარყოფა ემსახურება ჩვენს ხაფანგში ჩაგდებას, რადგან რაც უფრო მეტად უარვყოფთ პრობლემას, მით უფრო დაუცველები ვხდებით მისი დესტრუქციული ბუნების მიმართ.
ავტორი ეფექტურად ასახავს იმას, თუ როგორ შეუძლია ცოდვამ მოატყუოს თავისი მსხვერპლები, აიძულებს მათ თავი დაცულად იგრძნონ, მიუხედავად ზიანის მიყენებისა. უსაფრთხოების ეს ცრუ გრძნობა საშუალებას აძლევს ცოდვას ნელ-ნელა შთანთქოს ისინი მათი ცნობიერების გარეშე, რის გამოც ისინი ჩუმად იტანჯებიან. ცოდვის, როგორც „ადამიანის მჭამელის“ კონცეფცია ხაზს უსვამს ჩვენი არასწორი ქმედებების უგულებელყოფის საფრთხეს, ხაზს უსვამს ამ საკითხების აღიარებისა და დაპირისპირების მნიშვნელობას შემდგომი ზიანის თავიდან ასაცილებლად.
