თავის რომანში "შესაძლო ცხოვრება: რომანი ხუთი სასიყვარულო მოთხრობაში", სებასტიან ფოლკსი იკვლევს იდენტურობისა და არსებობის ბუნებას პიროვნების პერსპექტივით, რომელიც ასახავს მათ ცხოვრებაზე. მთხრობელი გამოხატავს რაზმის გრძნობას, ისეთი შეგრძნებით, თითქოს მათი ცხოვრებისეული გამოცდილება შეიძლება ნამდვილად არ ეკუთვნოდეს მათ, არამედ ეხმიანება სხვების გამოცდილებას. ეს იდეა ბადებს კითხვებს ინდივიდუალური გამოცდილების ნამდვილობის შესახებ და როგორ აყალიბებენ ისინი პიროვნების იდენტურობას.
ცხოვრებისეული მოვლენების დაფიქრება, როგორც შესაძლოა სხვისი მონათხრობიდან ისესხეს, ხაზს უსვამს პირადი მეხსიერების და აღქმის სირთულეს. ეს იწვევს მკითხველს იმის ფიქრში, თუ რამდენი ადამიანი ვართ, თანდაყოლილი ჩვენია, ვიდრე გავლენას ახდენს საზოგადოებრივი მოლოდინებითა და ადამიანური გამოცდილების საერთო გამოცდილებით. ციტატა მოიცავს ამ ეგზისტენციალურ გაურკვევლობას, ხაზს უსვამს ცხოვრებისეული ისტორიების სითხესა და მათ შორის კავშირებს.