პერსონაჟი სტივენ აკვირდება სიკვდილის ქაოტურ შედეგს, რომელიც მოწმეებს მოგონებებითა და ემოციებით სავსე ცხოვრების ნარჩენებს მიწაზე. ეს გასაოცარი გამოსახულება იპყრობს დაკარგვის უზარმაზარ ბუნებას და სიკვდილის ფიზიკურ გამოვლინებას, ასახავს მას როგორც სასტიკ რეალობას, ასევე დაუნდობელ ციკლს.
სიკვდილის გულგრილი ხასიათის მიუხედავად, დაკარგული სიცოცხლის დიდი მოცულობა საშინელებათა დიდ შთაბეჭდილებას ტოვებს. თხრობა ხაზს უსვამს იმას, რომ მიუხედავად იმისა, რომ სიკვდილს შეიძლება არ ჰქონდეს შინაგანი მნიშვნელობა, მათ, ვინც გავიდა, აგრძელებს რეზონანსს, ხაზს უსვამს მწუხარების ღრმა გრძნობას და სიკვდილიანობის მუდმივ გავლენას ცოცხალზე.