თავის წიგნში "გონების გენტრიფიკაცია: დაკარგული წარმოსახვის მოწმე", სარა შულმანი ასახავს დრაკონის დედოფლების მემკვიდრეობას, რომლებმაც წამოიწყეს ქვის არეულობა. მიუხედავად მათი გადამწყვეტი როლისა, LGBTQ+ უფლებების ბრძოლაში, ეს პირები ხშირად ხედავენ მცირე სარგებელს საზოგადოებაში მიღწეული წინსვლებით, რაც ხაზს უსვამს იმ ირონიას, რომ ისინი, ვინც ცვლილებებს კატალიზაციას ახდენენ, ხშირად რჩება მარგინალიზებული. ეს წინააღმდეგობა ხაზს უსვამს სოციალური პროგრესის სირთულეებს, სადაც პირველმა კატალიზატორებმა შეიძლება არ მიიღონ თავიანთი მსხვერპლშეწირვის ჯილდოები.
შულმანი ხაზს უსვამს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მოძრაობამ შექმნა უსაფრთხო გარემო გარკვეული ჯგუფებისთვის, მაგალითად, გეი რესპუბლიკელებისთვის, ორიგინალური აქტივისტები ხშირად აგრძელებენ ბრძოლას. ეს დაკვირვება ემსახურება როგორც მწუხარე შეხსენებას, რომელიც გათიშავს მათ შორის, ვინც ცვლილებების მომხრეა და მათ, ვინც საბოლოოდ ისარგებლებს ამით. თხრობა მიგვითითებს LGBTQ+ მოძრაობაში პიონერული ფიგურების უფრო მეტი აღიარებისა და მხარდაჭერის აუცილებლობის შესახებ, რომლის წვლილიც ხშირად არ ხდება, ფართო საზოგადოებრივი მოგების ფონზე.