ფერმერის განუკურნებელი ოპტიმიზმი, რომელიც ყოველ გაზაფხულზე მიწაზე აგდებს თავის თესლს და თავის დროზე დადებს სტიქიებს, თითქოს განუყოფლად ერწყმოდა მისი პიონერი წინაპრების რწმენას, რომ „უმჯობესია უფრო შორს“ - მხოლოდ კოსმოსში უფრო შორს, დროში უფრო შორს იყო, შორეული წლების ჰორიზონტზე დასავლეთის ნაცვლად.
(The incurable optimism of the farmer who throws his seed on the ground every spring, betting it and his time against the elements, seemed inextricably to blend with the creed of her pioneer forefathers that "it is better farther on"-- only instead of farther on in space, it was farther on in time, over the horizon of the years ahead instead of the far horizon of the west.)
პასაჟი ასახავს ფერმერების ურყევ ოპტიმიზმს, რომლებიც თესავს თესლს ყოველ გაზაფხულზე, მიუხედავად ბუნების მიერ გამოწვეული გაურკვევლობისა. დარგვისადმი ეს თავდადება წარმოადგენს იმედისმომცემ აზარტულ თამაშს, რადგან ფერმერები ინვესტირებენ არა მარტო დროს, არამედ ოცნებებს მიწაში, დარწმუნებულნი არიან, რომ მათი ძალისხმევა ნაყოფიერ მომავალს გამოიღებს.
გარდა ამისა, ეს პერსპექტივა უკავშირდება ავტორის პიონერი წინაპრების ფილოსოფიას, რომლებსაც სჯეროდათ უკეთესი შესაძლებლობების დაპირების. თუმცა, ვიდრე დასავლეთისკენ ახალი მიწებისკენ ხედვას, ის ხაზს უსვამს მომავალზე ორიენტირებულ აზროვნებას, რომელიც ორიენტირებულია იმაზე, თუ რა ელის მომავალს მომავალი წლების განმავლობაში ზრდისა და პროგრესის თვალსაზრისით.
