მინეაპოლისის მერია არ არის ლამაზი შენობა. წითელი გრანიტის გროვა, მეცხრამეტე საუკუნის დაღლილი რომაული სიმსივნე, ის იჯდა მარყუჟის ბრჭყვიალა შუშისა და ფოლადის კოშკებს შორის, მეჭეჭის მსგავსად, რომელიც ბრილიანტის ყელსაბამში ხვდება.
(The Minneapolis City Hall is not a pretty building. A pile of red granite, a sullen nineteenth-century Romanesque lump, it squats amid the glittering glass-and-steel towers of the loop like a wart poking through a diamond necklace.)
მინეაპოლისის მერია აღწერილია, როგორც არამიმზიდველი ნაგებობა, რომელიც ხასიათდება წითელი გრანიტის მძიმე გამოყენებით და დიზაინით, რომელიც ასახავს მეცხრამეტე საუკუნის პირქუშ რომაულ სტილს. ის სრულიად განსხვავებულად დგას მიმდებარე მინისა და ფოლადის შენობების თანამედროვე ჰორიზონტთან, რაც მას უადგილოდ აქცევს. მისი შთამბეჭდავი და უმშვენიერესი გარეგნობა ანიჭებს მას მკვეთრ, არამიმზიდველ ყოფნას ცოცხალ ქალაქის ლანდშაფტში.
ეს დაპირისპირება ხაზს უსვამს ძველს და ახალს, რადგან მერია წააგავს ნაკლოვანებას თანამედროვე არქიტექტურის ელეგანტურობის წინააღმდეგ. შერწყმის ნაცვლად, ის გამომწვევად ინარჩუნებს თავის მძიმე ისტორიულ არსს და ემსახურება როგორც სხვა არქიტექტურული ეპოქის შეხსენებას. ეს გასაოცარი გამოსახულება ხაზს უსვამს დაძაბულობას ისტორიულ დაცვასა და ურბანულ გარემოში თანამედროვე განვითარებას შორის.