პერსონაჟი ასახავს მოულოდნელ ტკივილს, რამაც მათ სიცოცხლე გადააფასეს. თავდაპირველად, იმედგაცრუებამ, რომელიც მათ უბრალო კაბინეტის კარისკენ იგრძნეს, მათ უფრო ღრმა რეალიზაციამდე მიიყვანა - რომ მათი ნამდვილი რისხვა მიმართული იყო მათი სტაგნური არსებობისკენ. ისინი გამოხატავენ უკმაყოფილების გრძნობას მათი ცხოვრების ყველა ასპექტთან, მათ შორის მათ სახლსა და ოჯახში, ერთფეროვან რეალობაში ხაფანგში შეგრძნებით, რომელიც, როგორც ჩანს, შეუცვლელია.

როგორც თხრობა ვითარდება, ეს ტკივილი უცნაურ სიცხადეს მოაქვს. მიუხედავად იმისა, რომ მათ გარშემო სამყარო ბნელი და არაპროგნოზირებადი გახდა, ისინი აღიარებენ, რომ ამ ქაოსმა გამოიწვია მოულოდნელი გამოცდილებისა და ემოციების გაჩენა. ისინი თავს დაპირისპირებულნი არიან როგორც მახინჯი, ისე გასაკვირი მომენტებით, იმის აღიარებით, რომ პატარა საოცრება კვლავ შეიძლება წარმოიშვას გაურკვევლობის ფონზე, რაც ხაზს უსვამს რთულ ურთიერთობას ცხოვრების შეცვლილ აღქმასთან.