ავტორი ასახავს იუმორის ცვალებად ლანდშაფტს და მის ურთიერთობას უბედურებასთან. იგი თვლის, რომ იუმორის დიდი ნაწილი სხვების სამწუხარო გამოცდილებაშია დაფუძნებული, მაგრამ თანამედროვე საზოგადოებრივმა ნორმებმა უფრო რთული გახადა ამგვარი თემების შესახებ ხუმრობა. ეს ცვლა მიეკუთვნება იმ პირებს, რომლებიც მას საკუთარ თავზე იღებენ, რომ დაიცვან სხვისი გრძნობები, ქმნიან გარემოს, სადაც ყველას აქვს ისეთი რამ, რისი საშუალებითაც შეიძლება შეურაცხყოფა მიაყენონ.
ეს ლანდშაფტი გრძნობს, რომ სიცილის პოტენციალს უშვებს, რადგან ეს ხელს უშლის კომიკური საგნების შესასწავლად საჭირო ღიაობას. იგი ვარაუდობს, რომ დღეს არსებული სენსიტიურობის სიმრავლე მცირე ადგილს ტოვებს მსუბუქი გულისთვის, საბოლოოდ კი იწვევს იუმორისტულ ტრადიციულ როლს საზოგადოებაში. არსებითად, კომედიის მეშვეობით სიხარულისკენ სწრაფვა, რომელიც ხელს უშლის ჰიპერ-ფოკუსს მგრძნობელობის შესახებ, რამაც შეიძლება დაჩრდილა თავად იუმორის არსი.