მისი აზრით, პრობლემა ის იყო, რომ ამდენი იუმორი იყო ამა თუ იმ სახის უბედურება, ახლა კი იგივე ადამიანის უბედურება საზღვრებს გარეთ იყო - მგრძნობელობის თვითგამოცხადებული მეურვეების მიერ იყო განწყობილი. ის იყო, ვინც ყველაფერზე შეურაცხყოფილი იყო, თუმცა, მან სიცილი დატოვა პატარა ადგილი.
(The problem, he thought, was that so much humour involved misfortune of one sort or another, and now that same human misfortune was out of bounds - interdicted by self-appointed guardians of sensitivity. There was somebody to be offended by everything, he though, which left little room for laughter.)
ავტორი ასახავს იუმორის ცვალებად ლანდშაფტს და მის ურთიერთობას უბედურებასთან. იგი თვლის, რომ იუმორის დიდი ნაწილი სხვების სამწუხარო გამოცდილებაშია დაფუძნებული, მაგრამ თანამედროვე საზოგადოებრივმა ნორმებმა უფრო რთული გახადა ამგვარი თემების შესახებ ხუმრობა. ეს ცვლა მიეკუთვნება იმ პირებს, რომლებიც მას საკუთარ თავზე იღებენ, რომ დაიცვან სხვისი გრძნობები, ქმნიან გარემოს, სადაც ყველას აქვს ისეთი რამ, რისი საშუალებითაც შეიძლება შეურაცხყოფა მიაყენონ.
ეს ლანდშაფტი გრძნობს, რომ სიცილის პოტენციალს უშვებს, რადგან ეს ხელს უშლის კომიკური საგნების შესასწავლად საჭირო ღიაობას. იგი ვარაუდობს, რომ დღეს არსებული სენსიტიურობის სიმრავლე მცირე ადგილს ტოვებს მსუბუქი გულისთვის, საბოლოოდ კი იწვევს იუმორისტულ ტრადიციულ როლს საზოგადოებაში. არსებითად, კომედიის მეშვეობით სიხარულისკენ სწრაფვა, რომელიც ხელს უშლის ჰიპერ-ფოკუსს მგრძნობელობის შესახებ, რამაც შეიძლება დაჩრდილა თავად იუმორის არსი.