ჯონ დოს პასოსის ნამუშევარი ხაზს უსვამს მზარდი ეკონომიკური უთანასწორობას საზოგადოებაში მე -20 საუკუნის დასაწყისში. კეთილდღეობასა და გაღატაკებულებს შორის უფსკრული ფართოვდება, რის გამოც მცირე ფერმერები გადარჩენისთვის იბრძვიან და მშრომელები მუშაობდნენ გრძელი საათებით მინიმალური ხელფასებისთვის. ეს სიტუაცია ხაზს უსვამს, თუ როგორ იყო კონცენტრირებული სიმდიდრე და ძალა მდიდრებში, ქმნიან ლანდშაფტს, სადაც მათი ინტერესები დომინირებდა სოციალურ და ეკონომიკურ სტრუქტურებში.
თხრობა ასახავს მკაცრ რეალობას, სადაც კანონები და სააღსრულებო სისტემები ემხრობიან მდიდრებს. როდესაც მოგება პირველ რიგში მდიდრებამდე მიედინებოდა, ბოლოში მყოფი პირები იზრდებოდნენ გაჭირვებას, რაც მიგვითითებს სისტემურ უთანასწორობას, რომელიც მარგინალიზაციას უწევს მუშათა კლასს. ეს კრიტიკა ასახავს ფართო სოციალურ უსამართლობას და სისტემის წარუმატებლობას, რომელიც პრიორიტეტს უწევს სიმდიდრის დაგროვებას ყველა მოქალაქისთვის თანაბარი მოპყრობის გამო.