სამყარო ერთ დროს ტიტუს ოიტსის თვითნაკეთი ეპიტაფის მიერ იყო განწყობილი: მე გარეთ მივდივარ და შეიძლება გარკვეული დრო იყოს. ისე, ჩვენ შიგნით მივდივართ და შეიძლება გარკვეული დრო იყოს, ჩვენ შიგნით ვართ და ცოტა ხნით ვიყავით. გამბედაობის პოეზია შეცვლილია კონფიგურაციის პოეზია, გაუთავებელი ღია არხის ხელოვნება, რომელიც გადალახულია მუდმივად განმეორებით ზღაპრის ხელოვნებით. ჩვენი
(The world was once haunted by Titus Oates's self-made epitaph: I am going outside and may be some time. Well, we are going inside and may be some time, we are inside, and have been for awhile. The poetry of courage is replaced by the poetry of confinement, the art of the endless open channel overtaken by the art of the perpetually retold tale. Our successful withdrawal from the risks of winter makes for a lessening of its intensities. We have all gone inside, and may be some time.)
თავის ნამუშევარში "ზამთარი: სეზონის ხუთი ფანჯარა", ადამ გოპნიკი ასახავს ადამიანის გამოცდილების ცვლაზე, კვლევების გაბედულებიდან დაწყებული მდგომარეობიდან. იგი მოიხსენიებს ტიტუს ოიტესტის მწუხარე სიტყვებს, რაც იწვევს შემოწმების გრძნობას და, ალბათ, უკან დაიხია სამყაროდან. როდესაც საზოგადოება ზამთრის გამოწვევებს განიცდის, ეს ცვლა ხაზს უსვამს ტრანსფორმაციას, თუ როგორ ვართ ჩართული როგორც სეზონით, ასევე ჩვენს გარემოთი.
"შიგნით" წასვლის მეტაფორა მიგვითითებს არა მხოლოდ ფიზიკურ ჩაკეტვაზე, არამედ ემოციურ და ფსიქოლოგიურ გაძევებას ცხოვრების გაურკვევლობისგან. გოპნიკის დაკვირვება მიუთითებს უსაფრთხოების კოლექტიურ მიღებაზე, რაც ამცირებს ზამთრის გამოწვევებს, რომლებიც ხშირად ასოცირდება ზამთრის გამოწვევებთან. იმის ნაცვლად, რომ ზამთრის ველური სილამაზის აღნიშვნა, ხალხი მიუბრუნდა მათი ზღაპრების მოგვითხრობას, ხაზს უსვამს გამძლეობის თხრობას, რომელიც აყალიბებს მათი გამოცდილების საზღვრებს.