ახალგაზრდა ქალის წესით იყო სიკეთე, რომელიც იზაბელს მიმართავდა. შემდეგ კი აქცენტი იყო, რომელიც არ იყო შოტლანდიელი, არამედ სადღაც ჩრდილოეთ ირლანდიაში და არა ჯორჯინა კამერონისგან განსხვავებით; ინგლისელები, რომლებზეც შექსპირს ლაპარაკობდნენ, საუკუნეების განმავლობაში შეინარჩუნებდნენ ფარდობით ენობრივ იზოლაციას.
(There was a jauntiness in the young woman's manner that appealed to Isabel. And then there was the accent, which was not Scottish, but from somewhere in Northern Ireland and not unlike Georgina Cameron's; the English that Shakespeare would have spoken, preserved by centuries of relative linguistic isolation.)
იზაბელი მიიპყრო ახალგაზრდა ქალის ცოცხალ და მხიარულ საქციელს, რამაც მასთან აკორდი დაარტყა. იყო რაღაც იმის შესახებ, თუ როგორ ახდენდა ქალს საკუთარი თავი, რომელიც გრძნობდა გამაგრილებელ და მიმზიდველს. მისი აქცენტის უნიკალურობა კიდევ უფრო ინტრიგებს იზაბელს, რადგან იგი ატარებდა ჩრდილოეთ ირლანდიის მკაფიო ხარისხს, რამაც მას ახსენა გეორგინა კამერონის გამოსვლა.
აქცენტის აღწერა იწვევს ისტორიის გრძნობას, რაც მიგვითითებს, რომ იგი ჰგავს შექსპირის დროში ლაპარაკს ინგლისურ ენაზე, რომელიც დაცულია საუკუნეების განმავლობაში იზოლაციის გზით. ეს კავშირი არა მხოლოდ ხაზს უსვამს ქალის ინდივიდუალობას, არამედ პერსონაჟს სიღრმის ფენას უმატებს, რაც ასახავს, თუ როგორ შეუძლია ენას დააკავშიროს ადამიანები დრო და ადგილი.