სახელმწიფო მთავრობების შემოწმებისას, მედისონი გამოავლენს სკეპტიციზმს დემოკრატიის შესახებ, ვარაუდობს, რომ პოლიტიკური პოპულარობისკენ სწრაფვა ხშირად იწვევს მავნე შედეგებს. იგი ამტკიცებს, რომ ამგვარი ყურადღება გამახვილებულია დემოგოგუაში და საზოგადოებრივი ახირებებისადმი მოღვაწეობის ტენდენციას, რამაც შეიძლება შეაფერხოს ნამდვილი საზოგადოებრივი სიკეთე. ეს კრიტიკა ასახავს შეშფოთებას, რომ პოპულარობის მმართველობამ შეიძლება პრიორიტეტული იყოს უმაღლესი ინტერესები საზოგადოებრივ საჭიროებებზე.
მედისონის პერსპექტივა მიუთითებს რწმენაზე, რომ ეფექტური მმართველობა ზედმეტად არ უნდა იმოქმედოს მასების სურვილებზე. ამის ნაცვლად, იგი ჩემპიონებს უფრო მეტად განიხილავს მიდგომას, რომელიც დაუყოვნებლივ აკმაყოფილებს და მხარს უჭერს გადაწყვეტილებებს, რომლებიც ემსახურება საზოგადოების გრძელვადიან ინტერესებს. ეს თვალსაზრისი ფუნდამენტური ელემენტია დემოკრატიის დინამიკის და მისი პოტენციური ხარვეზების გაგებაში.