მედისონის კრიტიკულ შეფასებით სახელმწიფო მთავრობების მიმართ იყო შესამჩნევი ანტიდემოკრატიული ეთიოზი, რომელიც დაფუძნებულია იმ რწმენით, რომ პოლიტიკური პოპულარობამ წარმოშვა ტოქსიკური ქიმია საომარი მოქმედებებისა და დემაგოგენერიის შესახებ, რომელიც პრივილეგირებულ პოპულარულ ახირებას და მოკლევადიან ინტერესებს უწევს გრძელვადიანი საზოგადოებრივი ინტერესის ხარჯზე.
(There was in Madison's critical assessment of the state governments a discernible antidemocratic ethos rooted in the conviction that political popularity generated a toxic chemistry of appeasement and demagoguery that privileged popular whim and short-term interests at the expense of the long-term public interest.)
სახელმწიფო მთავრობების შემოწმებისას, მედისონი გამოავლენს სკეპტიციზმს დემოკრატიის შესახებ, ვარაუდობს, რომ პოლიტიკური პოპულარობისკენ სწრაფვა ხშირად იწვევს მავნე შედეგებს. იგი ამტკიცებს, რომ ამგვარი ყურადღება გამახვილებულია დემოგოგუაში და საზოგადოებრივი ახირებებისადმი მოღვაწეობის ტენდენციას, რამაც შეიძლება შეაფერხოს ნამდვილი საზოგადოებრივი სიკეთე. ეს კრიტიკა ასახავს შეშფოთებას, რომ პოპულარობის მმართველობამ შეიძლება პრიორიტეტული იყოს უმაღლესი ინტერესები საზოგადოებრივ საჭიროებებზე.
მედისონის პერსპექტივა მიუთითებს რწმენაზე, რომ ეფექტური მმართველობა ზედმეტად არ უნდა იმოქმედოს მასების სურვილებზე. ამის ნაცვლად, იგი ჩემპიონებს უფრო მეტად განიხილავს მიდგომას, რომელიც დაუყოვნებლივ აკმაყოფილებს და მხარს უჭერს გადაწყვეტილებებს, რომლებიც ემსახურება საზოგადოების გრძელვადიან ინტერესებს. ეს თვალსაზრისი ფუნდამენტური ელემენტია დემოკრატიის დინამიკის და მისი პოტენციური ხარვეზების გაგებაში.