პერსონაჟი ასახავს მის ღრმა სიბრაზეს, იმის აღიარებით, რომ იგი წარმოიშვა მის შიგნით, ვიდრე სხვებზე, მათ შორის ბავშვის მიმართ. ეს რისხვა საზიანოა მისი ურთიერთობებისთვის, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ეს აფერხებს თანაგრძნობას. იგი აცნობიერებს, რომ ამ სიბრაზით ცხოვრება არ არის მდგრადი და გამოხატავს მისი გადალახვის სურვილს, თუნდაც დახმარების გაწევაზე წინსვლისთვის.
როდესაც იგი დაუპირისპირდება მტკივნეულ მოგონებებს, იგი მნიშვნელოვან რეალიზაციას უწევს: მიუხედავად იმისა, რომ მას არ შეუძლია შეცვალოს წარსული ან გაუქმდეს ის, რაც გამოცდილია, მას აქვს ძალა, რომ შეამსუბუქოს მისი გავლენა მის ცხოვრებაზე. მისი წარსულის მიღების სწავლისას, იგი იმედოვნებს, რომ იპოვნებს გზას ტკივილის დარბილებისა და განკურნების მიზნით, ამით აუმჯობესებს მის აწმყოსა და სამომავლო ურთიერთობებს.