ტომ, გახსოვს ჩემი ბოლო წერილი, როცა დანაშაულის გრძნობაზე ვსაუბრობდი? არცერთი ეს აზრი არ დამვიწყებია; ფაქტობრივად, ისინი ჯერ კიდევ მიტრიალებენ თავში და არ ვიცი, საბოლოოდ სად წამიყვანენ. მას შემდეგ რაც ბოლოს დავწერე, მე გამოვიტანე ერთი რთული წინადადება დანაშაულის შესახებ: რომ ეს შეიძლება იყოს ფაქტი და არა მხოლოდ გრძნობა.
(Tom, remember my last letter, when I talked about guilt? I haven't forgotten any of those thoughts; as a matter of fact, they are still churning in my head, and I don't know where they will eventually carry me. Since I last wrote, I did come up with one challenging proposition about guilt: that it could be a fact, and not just a feeling.)
წერილში ავტორი ასახავს დანაშაულის მუდმივ აზრებს, რომლებიც გადაუჭრელი რჩება მის გონებაში. ის აღნიშნავს, რომ ეს გრძნობები აგრძელებს მის ფიქრებს, რაც მიუთითებს შინაგან ბრძოლაზე, რამაც შეიძლება გაურკვეველი დანიშნულების ადგილისკენ მიიყვანოს. მისი დანაშაულის მუდმივი ბუნება ხაზს უსვამს ადამიანის ემოციების სირთულეს, განსაკუთრებით იმაზე, თუ როგორ შეუძლიათ მათ გავლენა მოახდინონ ადამიანის ფსიქიკურ მდგომარეობაზე დროთა განმავლობაში.
გარდა ამისა, ის შემოაქვს პროვოკაციულ იდეას: დანაშაული შეიძლება იყოს არა მხოლოდ ემოციური პასუხი, არამედ შეიძლება განიხილებოდეს როგორც ობიექტური რეალობა. ეს პერსპექტივა ვარაუდობს, რომ დანაშაულის გრძნობა შეიძლება ჰქონდეს ხელშესახები შედეგები, აყალიბებს ქმედებებსა და ქცევებს უბრალო გრძნობების მიღმა. დანაშაულის ორმაგი ბუნების ეს გამოკვლევა ხაზს უსვამს მის ღრმა გავლენას ადამიანის ფსიქიკაზე და მორალურ კომპასზე.
