ფონ იგელფელდმა აღმოჩნდა, რომ ფიქრობდა ჰიუმისა და შოპენჰაუერის ფილოსოფიური იდეების შესახებ, განსაკუთრებით ადამიანის კავშირისა და ეთიკის ბუნების გარშემო. მან გაიხსენა, რომ ჰიუმმა შესთავაზა ჩვენი გონება ერთმანეთთან რეზონანსული იყოს, შექმნა საერთო ეთიკური იმპულსი. ადამიანის ურთიერთქმედებაში ეს რეზონანსული ხარისხი მას აინტერესებდა, რადგან იგი მიანიშნებდა უფრო ღრმა, საერთო ზნეობრიობაზე, რომელიც თან ახლავს ადამიანურ ურთიერთობებს.
გარდა ამისა, ფონ იგელფელდმა მიიჩნია, რომ შოპენჰაუერის ყურადღება გამახვილდა, როგორც მორალური გაგების ცენტრში. მან გააკვირვა, მიმართა თუ არა ეს ორი ფილოსოფოსი იმავე ძირითადი კონცეფციას, მიგვითითებს იმაზე, რომ თანაგრძნობა და ემოციური რეზონანსი შესაძლოა ფუნდამენტურად იყოს დაკავშირებული ეთიკური ქცევის შესაძლებლობებთან. ეს ასახვა აზროვნების, გრძნობისა და ეთიკის გადაჯაჭვული ბუნების შესახებ, მას მიაჩნია ადამიანის კავშირების სირთულის შესახებ.