იყო ქალი პალესტინის თვითმკვლელობის ბომბი, რომელიც ერთ ხელში თოფი მიჭერდა, ხოლო მეორეში კი მისი პატარა ვაჟი. როგორც ჩანს, ეს იყო სახელმწიფოს ერთადერთი ხედვა გენდერული თანასწორობის შესახებ. აჰმადინეჟადმა დააწესა ცალკეული ლიფტები ქალთა და მამაკაცთა სამთავრობო შენობებში და მან გაათავისუფლა მუნიციპალური მუშაკების სვიატები, რომლებიც არ იყვნენ რელიგიური ან ეძღვნებოდნენ
(was a female Palestinian suicide bomber clutching a rifle in one hand and her little son in the other. This, it seemed, was the state's only vision of gender equality. Ahmadinejad instituted separate elevators for men and women in government buildings, and he fired swaths of municipal workers who were not religious or devoted enough to his ideology. Tehran)
პალესტინის თვითმკვლელობის ბომბდამშენის პორტრეტი, რომელიც ერთ ხელში იარაღი ეჭირა, ხოლო მეორეს მხრივ, მის შვილს, ასახავს გენდერული თანასწორობის შემაშფოთებელ ინტერპრეტაციას. ეს სურათი ასახავს მკაცრ რეალობას, სადაც ქალთა როლები ხშირად ქმნის ძალადობას და კონფლიქტს, ვიდრე უფლებამოსილებასა და თავისუფლებას. ასეთ წარმომადგენლობამ შეიძლება დამახინჯდეს ქალთა უფლებების გარშემო თხრობა ომისა და არეულობის შედეგად დაზარალებულ რეგიონებში.
აჰმადინეჟადის მთავრობის პირობებში, ირანი შეესწრო რეგრესიის გენდერულ თანასწორობასა და ადამიანის უფლებებში. მისმა ადმინისტრაციამ განახორციელა განცალკევებული ობიექტები ქალისა და მამაკაცისათვის, რაც აძლიერებს კონსერვატიული იდეოლოგიას. უფრო მეტიც, მან უარყო მრავალი მუნიციპალური მუშაკი, რომელიც მიიჩნევა არასაკმარისად რელიგიური ან მისი რეჟიმის ერთგული, სადაც აჩვენა, თუ როგორ იყო პრიორიტეტული იდეოლოგია ინდივიდუალურ უფლებებსა და თავისუფლებებზე. შირინ ობადის წიგნი, "სანამ ჩვენ არ ვიქნებით თავისუფალი: ჩემი ბრძოლა ირანში ადამიანის უფლებების შესახებ", ხაზს უსვამს ამ გამოწვევებს და ირანში ადამიანის ნამდვილი უფლებებისა და თანასწორობის მომხრეებს.