დიალოგი ცხადყოფს დაძაბულობას მორალურ პასუხისმგებლობასა და მკაცრი შეხედულებებს შორის ემიგრაციასთან დაკავშირებით. ქალი პერსონაჟი მოუწოდებს თავის თანამგზავრს დაიმახსოვროს საკუთარი გამოცდილება უკეთესი ცხოვრების ძიების შესახებ, ხაზს უსვამს იმას, რომ საზღვარზე ხალხი უბრალოდ ცდილობს გააუმჯობესოს მათი გარემოებები. იგი თამამად ირწმუნება, რომ მათი კაცობრიობის ამოცნობა ვერ უწყობს ხელს უფრო ფართო ჰუმანიტარულ კრიზისს, ვარაუდობს, რომ ამგვარი გულგრილობის ემოციური ზომით იწვევს დაძინების ღამეებს მათთვის, ვინც იციან ტანჯვის შესახებ. ეს საუბარი გულწრფელად იპყრობს ბრძოლას თანაგრძნობასა და პოლიტიკას შორის.