ლუან რაისის მიერ "ლიმონის ბაღიდან" ამ პასაჟში, ღრმად ემოციური გაცვლა ხდება ორ პერსონაჟს შორის, რომლებიც ემიგრანტების მდგომარეობას განიხილავენ. ერთი პერსონაჟი გამოხატავს იმედგაცრუებას იმ გულგრილობის შესახებ, რომელიც გამოირჩევა იმ ადამიანების მიმართ, რომლებიც რისკავს მათ სიცოცხლეს საზღვრების გადაკვეთისას, რაც ხაზს უსვამს მათ გზაზე განთავსებული ბარიერების არაადამიანობას. სხვა პერსონაჟი, მიუხედავად იმისა, რომ საფრთხეებს აღიარებს, სიტუაციაში გამკვრივებულია და მიგვითითებს, რომ უკანონობა ამართლებს მკაცრ შედეგებს. ეს იწვევს თანაგრძნობასა და კაცობრიობას.

დიალოგი ცხადყოფს დაძაბულობას მორალურ პასუხისმგებლობასა და მკაცრი შეხედულებებს შორის ემიგრაციასთან დაკავშირებით. ქალი პერსონაჟი მოუწოდებს თავის თანამგზავრს დაიმახსოვროს საკუთარი გამოცდილება უკეთესი ცხოვრების ძიების შესახებ, ხაზს უსვამს იმას, რომ საზღვარზე ხალხი უბრალოდ ცდილობს გააუმჯობესოს მათი გარემოებები. იგი თამამად ირწმუნება, რომ მათი კაცობრიობის ამოცნობა ვერ უწყობს ხელს უფრო ფართო ჰუმანიტარულ კრიზისს, ვარაუდობს, რომ ამგვარი გულგრილობის ემოციური ზომით იწვევს დაძინების ღამეებს მათთვის, ვინც იციან ტანჯვის შესახებ. ეს საუბარი გულწრფელად იპყრობს ბრძოლას თანაგრძნობასა და პოლიტიკას შორის.