თუმცა რა სიცილი. იმის ფიქრი, რომ ერთ ადამიანს ოდესმე ნამდვილად შეეძლო მეორეს შეცნობა. შეგეძლოთ შეეჩვიოთ ერთმანეთს, ისე მიჩვეულიყავით, რომ მათთან ერთად თქვათ მათი სიტყვები, მაგრამ თქვენ არასოდეს იცით, რატომ თქვეს სხვებმა ის, რაც თქვეს ან აკეთებდნენ იმას, რაც გააკეთეს, რადგან მათ არასოდეს იციან საკუთარი თავი. არავის არავის ესმის.
(What a laugh, though. To think that one human being could ever really know another. You could get used to each other, get so habituated that you could speak their words right along with them, but you never know why other people said what they said or did what they did, because they never even know themselves. Nobody understands anybody.)
ციტატა ასახავს ცინიკურ პერსპექტივას ადამიანურ ურთიერთობებსა და კომუნიკაციაზე. ის ვარაუდობს, რომ პიროვნებებს შორის ჭეშმარიტი გაგება მიუწვდომელი მიზანია. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანებს შეუძლიათ გაეცნონ ერთმანეთს და განჭვრიტონ აზრები ან ქცევები, ძირითადი მოტივები დაფარულია. თვით ინდივიდებმაც კი შეიძლება არ იცოდნენ, თუ რატომ იქცევიან ისე, როგორც იქცევიან, რაც იწვევს ღრმა გაწყვეტას ემოციურ ინტიმურ ურთიერთობასა და ჭეშმარიტ გაგებას შორის.
ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს ადამიანის ბუნების სირთულეს და თანაგრძნობის შეზღუდვებს. კავშირისკენ სწრაფვისას, ჩვენ ხშირად უგულებელვყოფთ რეალობას, რომ ყველას აქვს საკუთარი შინაგანი ბრძოლა და მიზეზები, რომლებიც არ არის ადვილად გაზიარებული ან გასაგები. ეს შეხედულება შეიძლება იყოს შემაშფოთებელი და განმათავისუფლებელი, რადგან ის ხაზს უსვამს აზრს, რომ ჩვენი ადამიანური გამოცდილების ზოგიერთი ასპექტი ყოველთვის საიდუმლოდ დარჩება.
