რაც მე ვგრძნობდი თითოეულ შემთხვევაში იყო მწუხარება, მარტოობა - მიტოვებული შვილის მარტოობა, რაც არ უნდა იყოს ასაკის, - სინანულის გამო, დროულად წასული, უეჭველად, ჩემი უუნარობის გამო, ან თუნდაც რაიმე რეალური გზით, რომ აღიაროს, ბოლოს და ბოლოს, ტკივილი და უმწეობა და ფიზიკური დამცირება, რომელიც მათ გაუძლეს. მე მესმოდა თითოეული მათი სიკვდილის გარდაუვალობა. ველოდი - მთელი ცხოვრება
(What I felt in each instance was sadness, loneliness {the loneliness of the abandoned child of whatever age}, regret for time gone by, for things unsaid, for my inability to share or even in any real way to acknowledge, at the end, the pain and helplessness and physical humiliation they each endured. I understood the inevitability of each of their deaths. I had been expecting {fearing, dreading, anticipating} those deaths all my life. They remained, when they did occur, distanced, at a remove from the ongoing dailiness of my life.)
"ჯადოსნური აზროვნების წელს" ჯოან დიდიონი ასახავს მის ემოციურ არეულობას დაკარგვის ფონზე. იგი გამოხატავს მწუხარებისა და მარტოობის ღრმა გრძნობებს, რომელიც მიტოვებულ შვილს ახსენებს. ეს შინაგანი ბრძოლა აღინიშნება სინანულით გამოუცხადებელი აზრების გამო და უუნარობა სრულად აღიაროს მათთვის, ვინც მას უყვარდა. დიდიონი უღიმღამოა უმწეობისა და ფიზიკური დამცირების გრძნობებით, რომლებიც ახლოვდება საყვარელ ადამიანებს.
როდესაც იგი უპირისპირდება სიკვდილის გარდაუვალობას, დიდიონი გამოავლენს დაძაბულობას დაკარგვის რეალობასა და ცხოვრების ყოველდღიურ რუტინებს შორის. მიუხედავად ამ დანაკარგების მოლოდინისა, როდესაც ისინი საბოლოოდ მოხდება, ისინი გრძნობენ შორეულ და გათიშულნი მისი ყოველდღიური გამოცდილებისგან. ეს შერწყმა ხაზს უსვამს მწუხარების ღრმა ემოციურ გავლენას და მას ცხოვრების უწყვეტობასთან შერიგების გამოწვევებს.