რაზეც ეშინოდა, ისინი, ვინც წიგნებს კრძალავდნენ. რაც ჰაქსლი ეშინოდა, ის იყო, რომ წიგნის აკრძალვის მიზეზი არ იქნებოდა, რადგან არავინ იქნებოდა, ვისაც ერთი წაკითხვა სურდა. ორუელი ეშინოდა მათ, ვინც ინფორმაციას არ მოგვმართავდა. ჰაქსლი ეშინოდა მათ, ვინც იმდენად მოგვცემდა, რომ ჩვენ პასიურობასა და ეგოიზმს შევამცირებდით. -ნილ ფოსტალიონი
(What Orwell feared were those who would ban books. What Huxley feared was that there would be no reason to ban a book, for there would be no one who wanted to read one. Orwell feared those who would deprive us of information. Huxley feared those who would give us so much that we would be reduced to passivity and egoism. -Neil Postman To)
ნილ პოსტმანი ხაზს უსვამს ჯორჯ ორუელის და ოლდუს ჰაქსლის საპირისპირო შიშებს საზოგადოების მომავალთან და ინფორმაციასთან დაკავშირებით. ორუელი შეშფოთებული იყო ცენზურით და ხელისუფლების უფლებამოსილებით, რომ გააკონტროლონ ცოდნა წიგნების აკრძალვით. ამის საპირისპიროდ, ჰაქსლი წუხდა, რომ ინფორმაციის უზარმაზარი სიმრავლე გამოიწვევს აპათიას და კითხვის უკმაყოფილებას, თავად ცოდნის მნიშვნელობას განზავდება.
ფოსტალიონის აზრით, ორივე სცენარი საფრთხეს უქმნის ინტელექტუალურ ჩართულობას. მიუხედავად იმისა, რომ ორუელის ხედვა გვაფრთხილებს ჩაგვრის საფრთხეებისა და კრიტიკული ინფორმაციის დაკარგვის შესახებ, ჰაქსლის აფრთხილებს საზოგადოებას, სადაც ინფორმაციის გადატვირთვის სიამოვნება იწვევს განთავისუფლებას. ეს კრიტიკა აშკარაა ბენ სასმისის საქმიანობაში, სადაც იგი განიხილავს თვითდაჯერებულობის განვითარების აუცილებლობას და კულტურას, რომელიც აფასებს მნიშვნელოვან ცოდნას და პიროვნულ ზრდას.