პასაჟში, ავტორი ხაზს უსვამს ღმერთთან ჩვენი გრძნობებისადმი გულწრფელობის მნიშვნელობას, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ტკივილს ან სიბრაზეს ვხვდებით. უშეცდომოდ, არ იტყუებს ღმერთს; მას ესმის ჩვენი ნამდვილი ემოციები. ავტორი მკითხველს მოუწოდებს გამოხატონ გრძნობები ღიად, დაადასტურონ, რომ ტანჯვამ შეიძლება გამოიწვიოს უარყოფითი ემოციების მთელი რიგი, მათ შორის უკმაყოფილება და დააზარალებს. ღმერთთან ნამდვილი კომუნიკაცია აუცილებელია სულიერი ზრდისთვის.
გარდა ამისა, ავტორი გვახსენებს, რომ არ მივმართოთ სიბრაზეს ღვთის მიმართ, რადგან ის არ არის დამნაშავე ჩვენი ტანჯვაში. ამის ნაცვლად, აუცილებელია იმის აღიარება, რომ ჩვენი გაჭირვების პერსპექტივა შეიძლება შეზღუდული იყოს, ხოლო ღმერთი ხედავს უფრო დიდ სურათს. ამრიგად, ჩვენი გრძნობების აღიარება ემსახურება ჩვენი გაგების გასწორებას ღვთის ფართო ხედვასთან, ხელს შეუწყობს მასთან უფრო ღრმა ურთიერთობას ჩვენი ბრძოლების ფონზე.