რატომ უნდა ვიფიქრო კაცობრიობის ისტორიის ამდენი ნაწილის გაუქმებაზე? რატომ უნდა მაინტერესებდეს დავიწყებაზე უარესი, რომ უცნობი იყოს? რატომ უნდა ჩანდეს ეს დანაშაულად, როდესაც კაცობრიობის მთელი ისტორია თვალის დახამხამებაა იმ მილიარდობით წლის განმავლობაში, როცა ვარსკვლავები ანათებენ?
(Why should I worry about uncreating so much of human history? Why should I care that it will be worse than forgotten, that it will be unknown? Why should that seem to be a crime, when all of human history is an eyeblink compared to the billions of years the stars have shone?)
ციტატა ასახავს ღრმა შეშფოთებას კაცობრიობის ისტორიის წაშლისა და მისი შედეგების შესახებ. ავტორი სვამს კითხვებს ჩვენი კოლექტიური წარსულის შენარჩუნების მნიშვნელობის შესახებ და ვარაუდობს, რომ ისტორიის დავიწყება ან უგულებელყოფა უფრო მეტია, ვიდრე უბრალოდ დანაკარგი; ის ფუნდამენტურად ცვლის ჩვენს გაგებას საკუთარი თავის შესახებ. იდეა, რომ ასეთი წაშლა შეიძლება ჩაითვალოს დანაშაულად, საუბრობს ისტორიულ ცოდნასა და ადამიანურ გამოცდილებაზე, როგორც ჩვენი იდენტობის არსებით ნაწილზე არსებულ ღირებულებაზე.
გარდა ამისა, კაცობრიობის ისტორიის შედარება სამყაროს უზარმაზარ დროსთან ხაზს უსვამს ჩვენი არსებობის ხანმოკლე ბუნებას. მიუხედავად იმისა, რომ მილიარდობით წელი გავიდა კოსმოსური თვალსაზრისით, ჩვენს ისტორიას, რაც არ უნდა ხანმოკლეა, უდიდესი მნიშვნელობა აქვს. ეს პერსპექტივა იწვევს დაფიქრებას იმ მემკვიდრეობაზე, რომელიც ჩვენ უკან დავტოვეთ და ისტორიებზე, რომლებიც განვსაზღვრავთ, ხაზს უსვამს იმას, რომ მარადისობის გრანდიოზულ სქემაშიც კი, ჩვენი ადამიანური თხრობა იმსახურებს ყურადღებას და პატივისცემას.
