ახალგაზრდები ომში მიდიან. ზოგჯერ იმიტომ, რომ მათ უნდა, ზოგჯერ იმიტომ, რომ სურთ. ყოველთვის, ისინი გრძნობენ, რომ სავარაუდოდ. ეს მომდინარეობს ცხოვრების სევდიანი, ფენიანი ისტორიებიდან, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში დაინახა გამბედაობა, რომელიც დაბნეულია იარაღის დაჭერით და მშიშარაა, რომელიც მათ დაბნეულობას უქმნიდა.
(Young men go to war. Sometimes because they have to, sometimes because they want to. Always, they feel they are supposed to. This comes from the sad, layered stories of life, which over the centuries have seen courage confused with picking up arms, and cowardice confused with laying them down.)
ციტატა ხაზს უსვამს რთულ მოტივაციებს, თუ რატომ მიდიან ახალგაზრდები ომში. ზოგიერთმა შეიძლება ეს ვალდებულებით გამოირჩეოდეს, ზოგი კი ამ გზას ნებით ირჩევს, ხშირად საზოგადოებრივი მოლოდინებით არის ჩამოყალიბებული, რაც მამაცობას უწოდებს, როგორც ბრძოლასა და სირცხვილს, მისგან უკან დახევას. ეს ასახავს დიდხანს ტრადიციას, სადაც ძალადობის აქტები აღიქმება საპატიო, ხოლო მშვიდობისკენ სწრაფვა არასწორად არის განმარტებული, როგორც სისუსტე.
ეს პერსპექტივა ცხადყოფს, თუ როგორ შეიძლება საზოგადოებრივმა ღირებულებებმა დამახინჯდეს ინდივიდუალური არჩევანი, ზეწოლა მოახდინოს ახალგაზრდებზე, რომ შეესაბამებოდეს იმ რწმენას, რომ ვალორი ომშია. ამგვარი მოთხრობები ხაზს უსვამს ომში მსხვერპლშეწირვის ტრაგიკულ შედეგებს ჭეშმარიტი გამბედაობით, აყენებს კითხვებს საპატიო მნიშვნელობის შესახებ და კონფლიქტის ჭეშმარიტი ღირებულება მთელი ისტორიის განმავლობაში.