In het verhaal van "Children of Our Neighborhood" van Naguib Mahfouz komt een tot nadenken stemmende verklaring naar voren: "In deze dialogen om ons heen dromen alleen de gekke mensen." Dit citaat benadrukt het contrast tussen degenen die durven te dromen en de maatschappelijke normen die dergelijke ambities vaak als irrationeel afwijzen. Het suggereert dat in de grenzen van het dagelijkse gesprek echte dromen over het hoofd worden gezien of als abnormaal worden beschouwd, met de nadruk op de isolatie van dromers in een pragmatische wereld.

Dit perspectief nodigt uit op de aard van aspiratie en de barrières opgelegd door maatschappelijke verwachtingen. Het verlangen om te dromen, vaak gezien als een teken van waanzin, daagt lezers uit om te heroverwegen hoe ze ambitie en creativiteit waarnemen. Door dromen te positioneren als een eigenschap van de 'gekke', bekritiseert Mahfouz de terughoudendheid om de verbeelding te omarmen en een waardering aan te moedigen voor degenen die ernaar streven om meer dan de gewone conventionele dialogen te maken.