Lees me terug de laatste regel. 'Lees me terug de laatste regel,' lees de korporaal terug die steno zou kunnen nemen. Niet mijn laatste regel, dom! Schreeuwde de kolonel. Iemand anders. 'Lees me terug de laatste regel,' lees de korporaal terug. Dat is weer mijn laatste regel! Gil de kolonel gilde en werd paars van woede. Oh, nee, mijnheer, corrigeerde de korporaal. Dat is mijn laatste regel. Ik heb het je een moment geleden gelezen. Weet je het niet meer, mijnheer? Het was nog maar een moment geleden. Oh, mijn God!
(Read me back the last line. 'Read me back the last line,' read back the corporal who could take shorthand. Not my last line, stupid! the colonel shouted. Somebody else's. 'Read me back the last line,' read back the corporal. That's my last line again! shrieked the colonel, turning purple with anger. Oh, no, sir, corrected the corporal. That's my last line. I read it to you just a moment ago. Don't you remember, sir? It was only a moment ago. Oh, my God!)
In deze scène uit Joseph Heller's "Catch-22", ontvouwt zich een humoristisch misverstand tussen een kolonel en een korporaal. De kolonel, gefrustreerd door de korporaal, staat erop dat hij de laatste regel van iemand anders wil horen. De korporaal interpreteert het verzoek echter verkeerd en blijft dezelfde regel lezen. Dit creëert een cyclus van verwarring en spanning, die de absurditeit van hun communicatie benadrukt.
De woede van de kolonel escaleert terwijl hij zich realiseert dat de korporaal zijn bestellingen niet correct volgt. Deze uitwisseling benadrukt de thema's van miscommunicatie en het chaotische karakter van militaire bureaucratie die in de roman aanwezig is, en illustreert hoe zelfs eenvoudige verzoeken kunnen veranderen in frustrerende situaties in de absurde wereld die ze bewonen.