En ik was en vond er nog steeds over als een jonge vrouw die niet saai is. En hoeveel dat heeft me ertoe gebracht zijn grote huis te omzeilen, zodat ik hem kan bekijken, maar het mocht niet baten. En hoeveel ik voor zijn enorme deur, Arno, stond voor de samengestelde gemummificeerde krokodil, en hoeveel ik in de woestijn van Mokattam zat, niet ver van de grote Surah, dus ik zie alleen de hoofden van bessen, roddels en palmbomen die in het huis zijn gekleed en gesloten ramen die geen sporen van leven ontwikkelen. Is het niet triest dat we een grootvader zo'n grootvader hebben zonder het te zien of ons te zien? Is het niet vreemd dat hij verdwijnt in dit gesloten grote huis en in het vuil wonen?!
(And I was and still find talking about it as a young woman who is not boring. And how much that led me to circumambulate his big house, so I can win a look at him, but to no avail. And how much I stood in front of his huge door, Arno, to the composite mummified crocodile, and how much I sat in the desert of Mokattam not far from its great surah, so I only see the heads of berries, gossip and palm trees that are shrouded in the house, and closed windows that do not develop any trace of life. Is it not sad that we have a grandfather such a grandfather without seeing it or seeing us? Is it not strange for him to disappear in this closed big house and to live in the dirt?!)
De spreker reflecteert op de eenzaamheid en het verlangen ervaren terwijl hij probeert een glimp van een ongrijpbare man te vangen, vaak rond zijn grote huis rondcirkelen in de hoop op een verbinding. Dit achtervolging leidt tot gevoelens van wanhoop terwijl ze zich herinnert dat ze stond voor de imposante deur versierd met een gemummificeerde krokodil en zittend in de nabijgelegen woestijn, omringd door levenloos landschap. De gesloten ramen en afwezigheid van leven creëren een sfeer van verdriet en verlangen.
Haar gedachten wenden zich tot het idee van een grootvader die onzichtbaar en ongenaakbaar blijft, die in zichzelf leeft. Dit roept vragen op over de aard van hun relatie en de ontkoppeling die aanhoudt, wat de vreemdheid benadrukt van het hebben van familieleden die fysiek aanwezig zijn en toch emotioneel afstandelijk. De beelden roept een gevoel van verlies op en een verlangen naar erkenning die onvervuld blijft.