Geweldig, dacht ik. Ik werkte in de nieuwsbranche. Ik heb verhalen behandeld waar mensen stierven. Ik heb rouwende familieleden geïnterviewd. Ik heb zelfs de begrafenissen bijgewoond. Ik heb nooit gehuild. Morrie, voor het lijden van mensen die een halve wereld weg was, huilde. Is dit wat aan het einde komt, vroeg ik me af? Misschien is de dood de grote equalizer, het enige grote ding dat vreemden eindelijk een traan voor elkaar kan laten schieten
(Amazing, I thought. I worked in the news business. I covered stories where people died. I interviewed grieving family members. I even attended the funerals. I never cried. Morrie, for the suffering of people half a world away, was weeping. Is this what comes at the end, I wondered? Maybe death is the great equalizer, the one big thing that can finally make strangers shed a tear for one another)
Het citaat weerspiegelt een diepgaand moment van realisatie voor de verteller, die betrokken is bij de nieuwsindustrie en getuigen die regelmatig lijden zonder emotionele reacties. Ondanks het behandelen van tragische verhalen en het bijwonen van begrafenissen, voelt hij geen tranen voor degenen waarover hij rapporteert. Dit contrasteert scherp met Morrie's diepe empathie voor de benarde situatie van anderen, zelfs die ver weg. De verteller vraagt zich af of de dood, als een universele ervaring, de macht heeft om gedeeld medeleven op te roepen bij mensen die anders onverschillig zouden blijven.
Dit inzicht benadrukt een belangrijk thema van het boek, wat het verband is tussen de mensheid en het begrip van sterfte. Terwijl de verteller gewend is om over de dood te rapporteren, roept het vermogen van Morrie om te huilen om verre lijden vragen op over de aard van emotionele antwoorden en onze onderlinge verbondenheid. Uiteindelijk suggereert het dat het benaderen van het einde van het leven kan leiden tot een diepere waardering van gedeelde menselijke ervaringen, waardoor reflectie op de betekenis van leven, dood en mededogen kan leiden.