Op dat moment voelde ik me eenzamer dan ik ooit eerder had gevoeld, en die eenzaamheid leek in mijn longen te hurken en alles behalve mijn meest minimale ademhaling te verpletteren. Er was niets meer te zeggen. Niet hierover. Nergens over.
(At that moment i felt lonelier than i'd ever felt before, and that loneliness seemed to squat in my lungs and crush all but my most minimal breathing. There was nothing left to say. Not about this. Not about anything.)
In dit fragment uit Mitch Alboms 'For One More Day' ervaart de verteller een overweldigend gevoel van eenzaamheid dat bijna voelbaar is. Het voelt alsof deze eenzaamheid een fysieke aanwezigheid is, die hun vermogen om te ademen beperkt en hen in een staat van emotionele verlatenheid achterlaat. Het belicht een moment waarop woorden er niet in slagen de diepte van hun wanhoop uit te drukken, en benadrukt hoe isolerend zulke gevoelens kunnen zijn.
Dit moment omvat de worsteling van het worstelen met diepgaande isolatie, waarbij zelfs de eenvoudigste communicatiehandeling onmogelijk wordt. De ervaring van de verteller is een bewijs van de menselijke conditie en illustreert hoe verdriet iemands geest kan omhullen, waardoor deze stom en bewegingloos wordt in het licht van emotionele pijn. Het resoneert diep met iedereen die soortgelijke gevoelens van verlies en eenzaamheid heeft meegemaakt.