De ochtendzon stond inmiddels net boven de horizon en kwam op me af als een zijarm tussen de huizen in mijn oude buurt. Ik schermde mijn ogen af. Omdat het begin oktober was, lagen er al stapels bladeren tegen de stoeprand gedrukt - meer bladeren dan ik me herinnerde van mijn herfst hier - en minder open ruimte in de lucht. Ik denk dat wat je het meest opvalt als je een tijdje niet thuis bent geweest, is hoeveel de bomen rond je herinneringen zijn gegroeid.
(By now, the morning sun was just over the horizon and it came at me like a sidearm pitch between the houses of my old neighborhood. I shielded my eyes. This being early October, there were already piles of leaves pushed against the curb-more leaves than I remembered from my autumns here-andless open space in the sky. I think what you notice most when you haven't been home in a while is how much the trees have grown around your memories.)
De hoofdrolspeler reflecteert op terugkeer naar hun jeugdbuurt, waar de ochtendzon hen onverwachts treft, die doet denken aan een snelle pitch in honkbal. Deze ochtend in het begin van oktober wordt gekenmerkt door een aanzienlijke hoeveelheid gevallen bladeren die langs de stoeprand zijn verzameld, meer dan ze zich herinneren aan hun eerdere bezoeken. Alles lijkt een beetje drukker en creëert een bitterzoete nostalgie voor de ruimte die ze ooit wisten.
Naarmate ze de veranderingen absorberen, wordt het duidelijk dat de tijd hun bekende landschap heeft veranderd. De bomen, nu voller en groter, overschaduwen de open lucht die ooit hun herinneringen karakteriseerde. Dit besef benadrukt hoe het verstrijken van de tijd niet alleen de fysieke omgeving kan beïnvloeden, maar ook de emotionele verbinding met plaatsen die een diepe betekenis hebben.