Het citaat weerspiegelt een diepgaande observatie over sterfte en het verstrijken van de tijd, ter illustratie van het contrast tussen het leven en het ultieme lot van alle levende wezens. De beelden van de gestapelde lichamen onder de aarde roept een grimmige realisatie op van de onvermijdelijkheid van de dood. Deze contemplatie komt naar boven als de hoofdrolspeler de kerk beschouwt, een symbool van menselijke inspanningen en spiritualiteit, maar het overweldigende gevoel van verlies en verval staat in schril contrast met deze ambities.

bovendien suggereert de vermelding van "de inspanningen van de levende" een kritische kijk op menselijke prestaties, die hun vergankelijkheid benadrukken. Ondanks onze grote structuren en conflicten worden ze vergeleken met een vluchtig moment in het licht van blijvende dood. De metafoor van de beat van een vleugel betekent hoe klein onze acties kunnen lijken tegen het enorme, onverzettelijke landschap van de tijd, wat een reflecterend onderzoek van de betekenis en het doel achter ons leven leidt te midden van de zekerheid van sterfte.