Hij zag een foto in zijn gedachten van een vreselijke stap van de doden. Het kwam van zijn contemplatie van de kerk, maar het had zijn eigen duidelijkheid: de rij op rij, de diep rottende aarde die uitgehold was om hen vast te houden, terwijl de inspanningen van de levenden, met al hun werken en oorlogen en grote gebouwen, niet meer waren dan het ritme van een vleugel tegen het gewicht van de tijd.
(He saw a picture in his mind of a terrible piling up of the dead. It came from his contemplation of the church, but it had its own clarity: the row on row, the deep rotting earth hollowed out to hold them, while the efforts of the living, with all their works and wars and great buildings, were no more than the beat of a wing against the weight of time.)
Het citaat weerspiegelt een diepgaande observatie over sterfte en het verstrijken van de tijd, ter illustratie van het contrast tussen het leven en het ultieme lot van alle levende wezens. De beelden van de gestapelde lichamen onder de aarde roept een grimmige realisatie op van de onvermijdelijkheid van de dood. Deze contemplatie komt naar boven als de hoofdrolspeler de kerk beschouwt, een symbool van menselijke inspanningen en spiritualiteit, maar het overweldigende gevoel van verlies en verval staat in schril contrast met deze ambities.
bovendien suggereert de vermelding van "de inspanningen van de levende" een kritische kijk op menselijke prestaties, die hun vergankelijkheid benadrukken. Ondanks onze grote structuren en conflicten worden ze vergeleken met een vluchtig moment in het licht van blijvende dood. De metafoor van de beat van een vleugel betekent hoe klein onze acties kunnen lijken tegen het enorme, onverzettelijke landschap van de tijd, wat een reflecterend onderzoek van de betekenis en het doel achter ons leven leidt te midden van de zekerheid van sterfte.