Zijn eigen mannen, degenen die 's ochtends zouden aanvallen, knielden op de aarde, worden geconfronteerd met verborgen achter de ene hand, in een eigen pijnlijke tunnel, een duisternis waar geen tijd was, maar waar ze probeerden de dood te kijken.
(His own men, those who would attack in the morning, knelt on the earth, faces hidden behind one hand, in an agonizing tunnel of their own, a darkness where there was no time but where they tried to look on death.)
In het boek "Birdsong" van Sebastian Faulks is er een aangrijpende weergave van soldaten die zich voorbereiden op de strijd. Ze knielen in een sombere staat, overweldigd door het gewicht van hun naderende gevecht. Hun gezichten zijn verborgen en symboliseren de emotionele onrust waarmee ze worden geconfronteerd terwijl ze de realiteit van de dood opduiken. Dit moment bevat de angst en wanhoop die deze mannen ervaren als ze de chaos van oorlog benaderen.
De beelden van een "tunnel van hun eigen" suggereren een gedeeld gevoel van isolatie tussen de soldaten, omdat ze elk worstelen met hun gedachten en gevoelens over sterfelijkheid. De duisternis die ze ervaren, weerspiegelt de onzekerheid en angst geassocieerd met het conflict waar ze op op het punt staan zich aan te gaan. Faulks brengt effectief de innerlijke worstelingen van deze mannen over en benadrukt de diepgaande impact die oorlog heeft op hun psyche.