Ik begin Morrie Coach te bellen, zoals ik mijn middelbare schoolbaancoach aanspreek. Morrie houdt van de bijnaam. Coach, zegt hij. Oké, ik zal je coach zijn. En je kunt mijn speler zijn. Je kunt alle mooie delen van het leven spelen die ik nu te oud ben.
(I begin to call Morrie Coach, the way I used to address my high school track coach. Morrie likes the nickname. Coach, he says. All right, I'll be your coach. And you can be my player. You can play all the lovely parts of life that I'm too old for now.)
De verteller, Mitch, maakt opnieuw verbinding met zijn voormalige universiteitsprofessor, Morrie, die geconfronteerd wordt met een terminale ziekte. Naarmate hun relatie verdiept, begint Mitch Morrie 'coach' te noemen, die doet denken aan zijn dagen op de middelbare school. Morrie waardeert deze bijnaam en omarmt nogmaals de rol van een mentor.
Morrie moedigt Mitch aan om de vreugde en uitdagingen van het leven te ervaren, en neemt de rollen aan die Morrie niet langer kan vervullen vanwege zijn toestand. Deze dynamiek toont de diepe band tussen hen en benadrukt hoe Morrie wijsheid en levenslessen door hun gesprekken geeft.