De verteller, Mitch, maakt opnieuw verbinding met zijn voormalige universiteitsprofessor, Morrie, die geconfronteerd wordt met een terminale ziekte. Naarmate hun relatie verdiept, begint Mitch Morrie 'coach' te noemen, die doet denken aan zijn dagen op de middelbare school. Morrie waardeert deze bijnaam en omarmt nogmaals de rol van een mentor.
Morrie moedigt Mitch aan om de vreugde en uitdagingen van het leven te ervaren, en neemt de rollen aan die Morrie niet langer kan vervullen vanwege zijn toestand. Deze dynamiek toont de diepe band tussen hen en benadrukt hoe Morrie wijsheid en levenslessen door hun gesprekken geeft.