Het citaat van "The Lacuna" van Barbara Kingsolver benadrukt de harde realiteit waarmee veel kinderen worden geconfronteerd die opgroeien in moeilijke omgevingen. Het suggereert dat de samenleving in plaats van ze te koesteren, kinderen vaak vormt door zware omstandigheden, zoals die in bijkeukenkeukens of zoutmijnen. De implicatie is dat deze kinderen zijn getraind om nuttig te zijn, en benadrukken het nut van persoonlijke groei of geluk.

Dit perspectief roept belangrijke vragen op over het gebrek aan zorg en compassie in bepaalde opvoedingsituaties. Het bekritiseert een systeem waarbij overleving prioriteit krijgt, soms ten koste van emotionele en individuele ontwikkeling. Uiteindelijk legt het de strijd vast van jonge mensen die leren door het leven te navigeren door de lens van bruikbaarheid, in plaats van de rijkdom van fantasierijke of vervullende ervaringen.