Het maakt mijn hart zo zwaar. Jonge mannen zouden niet moeten sterven, en hun ouders zouden de rest van hun leven niet moeten doorlopen om alles goed te laten lijken door te zeggen: 'Mijn jongen was tenminste dapper.' Of: 'We zijn trots dat hij zijn steentje heeft gedaan.
(It makes my heart so heavy. Young men shouldn't have to die, and their parents shouldn't have to go through the rest of their lives making everything seem right by saying, 'At least my boy was brave.' Or, 'We're proud he did his bit.)
In Jacqueline's roman "To Die But One", denkt de auteur na over de zware emotionele tol van jonge levens verloren in oorlog. De pijn die ouders ervaren wiens zonen zijn gestorven, is diepgaand, omdat ze worstelen van verdriet en de noodzaak om betekenis te vinden in hun verlies. Het idee dat hun zoon 'dapper' was, biedt weinig troost in het licht van hun overweldigende verdriet.
De ouders worden achtergelaten om een complexe mix van trots en hartzeer te navigeren en proberen het offer van hun kind in het reine te brengen. Dit sentiment benadrukt de harde realiteit van oorlog, en benadrukt dat het niet alleen de soldaten zijn die lijden, maar gezinnen die levenslange gevolgen ondergaan in de nasleep van tragedie.