Het was de eerste keer dat ik hem ongeschoren had gezien, de kleine witte snorharen die zo misplaatst waren, alsof iemand zout netjes over zijn wangen en kin had geschud. Hoe zou er een nieuw leven in zijn baard kunnen zijn als het overal anders aftapte?
(It was the first time I had seen him unshaven, the small white whiskers looking so out of place, as if someone had shaken salt neatly across his cheeks and chin. How could there be new life in his beard when it was draining everywhere else?)
In het boek "Tuesdays with Morrie" van Mitch Albom ervaart de verteller een moment van reflectie bij het zien van Morrie voor het eerst Unshaven. Deze aanblik, met witte snorharen verspreid over Morrie's gezicht, symboliseert een tegenspraak met zijn gebruikelijke uiterlijk, wat een verandering in zijn vitaliteit en welzijn suggereert. De beelden van zout op zijn wangen roept een gevoel van verwaarlozing of verslechtering op, en wijst op Morrie's afnemende gezondheid.
Temidden van deze fysieke verandering wordt de verteller getroffen door het contrast tussen Morrie's uiterlijke uiterlijk en de essentie van het leven die hij nog steeds van binnen houdt. Hoewel de baard een gebrek aan zorg betekent, roept het ook vragen op over het leven en de ervaringen die Morrie blijft belichamen. Deze dualiteit dient als een aangrijpende herinnering aan de kwetsbaarheid van het leven en de complexiteit van veroudering, waarbij de blijvende geest van Morrie wordt benadrukt ondanks zijn fysieke uitdagingen.