Morrie, zei ik zachtjes. Coach, hij corrigeerde.Coach, zei ik. Ik voelde een rilling. Hij sprak in korte uitbarstingen, inhalerende lucht, uitademende woorden. Zijn stem was dun en raspend. Hij rook naar zalf. Jij ... bent een goede ziel. Een goede ziel. Touched me ... hij fluisterde. Hij bewoog mijn handen naar zijn hart. Hier. Het voelde alsof ik een put in mijn keel had. Coach? Ahh? Ik weet niet hoe ik afscheid moet nemen. Hij klopte mijn hand zwak, terwijl ik het op zijn borst hield. Dit ... is hoe we zeggen ... afscheid ...
(Morrie, I said softly. Coach, he corrected.Coach, I said. I felt a shiver. He spoke in short bursts, inhaling air, exhaling words. His voice was thin and raspy. He smelled of ointment.You ... are a good soul. A good soul.Touched me ... he whispered. He moved my hands to his heart. Here.It felt as if I had a pit in my throat. Coach?Ahh?I don't know how to say good-bye.He patted my hand weakly, keeping it on his chest.This ... is how we say ... good-bye ...)
De emotionele uitwisseling tussen de verteller en Morrie benadrukt hun diepe band. Terwijl de verteller zijn aanpak verzacht en Morrie 'coach' noemt, roept het een gevoel van zowel comfort als verdriet op. Morrie's kwetsbare stem en de warmte van zijn aanwezigheid creëren een aangrijpende sfeer, gevuld met herinneringen en onuitgesproken emoties. Zijn erkenning van de verteller als een "goede ziel" dient om de impact die hij op de mensen om hem heen heeft te onderstrepen te onderstrepen.
Dit moment van afscheid is vooral ontroerend, terwijl Morrie de verteller begeleidt om hun verbinding fysiek te voelen door zijn handen op zijn hart te leggen. De verteller ervaart een diepe strijd met het uiten van zijn gevoelens van verlies, gesymboliseerd door de 'put in zijn keel'. Morrie's zachte geruststelling en laatste woorden over afscheid nemen, bekleden de essentie van hun relatie, waardoor het niet alleen een afscheid is, maar een viering van hun gedeelde momenten.