Morrie woonde de begrafenis van IRV bij en keerde terug en voelde zich terneergeslagen en reflecteerde op de ervaring. Hij betreurde de ironie dat IRV, terwijl hij nog leefde, nooit de kans kreeg om de vriendelijke woorden over hem te horen tijdens de dienst. Dit besef trof Morrie als diep tragisch en benadrukte de ontkoppeling tussen hoe we onze gevoelens uiten met de overledene en het gebrek aan communicatie terwijl ze nog leven.
Dit moment deed Morrie nadenken over het belang om mensen te vertellen wat ze voor ons betekenen terwijl er nog tijd is. Het diende als een herinnering dat we vaak te lang wachten om onze waardering en liefde te uiten, wat leidt tot spijtgevoel. De situatie benadrukte de waarde van open communicatie en het koesteren van onze geliefden terwijl we kunnen.