Stephen keek naar de pakketten van levens met hun herinneringen en houdt van gaan draaien en braken in de grond. De dood had geen betekenis, maar toch ging het aantal van hen door en in die nieuwe oneindigheid was er nog steeds afgrijzen.
(Stephen watched the packets of lives with their memories and loves go spinning and vomiting into the ground. Death had no meaning, but still the numbers of them went on and on and in that new infinity there was still horror.)
In "Birdsong" door Sebastian Faulks observeert het personage Stephen de chaotische nasleep van de dood, getuige van de overblijfselen van levens gevuld met herinneringen en emoties die op de grond trappen. Deze opvallende beelden vangt de overweldigende aard van verlies en de fysieke manifestatie van de dood, het weergeven als zowel een brutale realiteit als een meedogenloze cyclus.
Ondanks de onverschillige aard van de dood, laat het enorme aantal levens verloren, laat een blijvende indruk van horror achter. Het verhaal benadrukt dat hoewel de dood misschien een intrinsieke betekenis heeft, de beklijvende aanwezigheid van degenen die zijn gepasseerd, blijft resoneren, wat een diepgaand gevoel van verdriet en de aanhoudende impact van sterfte op de levende benadrukt.