Neem mijn toestand. De dingen die ik zou moeten schamen dat ik nu niet kan lopen, niet in staat zijn om mijn kont te vegen, wat ochtenden wakker te maken die willen huilen-er is niets van nature beschamend of beschamend over hen. Het is hetzelfde voor vrouwen die niet dun genoeg zijn, of mannen die niet rijk genoeg zijn. Het is precies wat onze cultuur zou willen laten geloven. Geloof het niet.
(Take my condition. The things I am supposed to be embarrassed about now-not being able to walk, not being able to wipe my ass, waking up some mornings wanting to cry-there is nothing innately embarrassing or shaming about them. It's the same for women not being thin enough, or men not being rich enough. It's just what our culture would have you believe. Don't believe it.)
De spreker reflecteert op persoonlijke worstelingen, zoals het niet kunnen lopen of hulp nodig hebben bij basistaken, en benadrukt dat deze kwesties geen gevoelens van schaamte of schaamte mogen oproepen. In plaats daarvan beweren ze dat maatschappelijke normen vaak dicteren wat acceptabel wordt geacht, wat leidt tot onnodige gevoelens van ontoereikendheid.
Het sentiment gaat verder dan fysieke beperkingen tot bredere maatschappelijke druk, zoals lichaamsbeeld voor vrouwen en financieel succes voor mannen. De spreker moedigt aan om deze culturele normen af te wijzen en dringt er bij individuen op aan hun realiteit te omarmen zonder schaamte, waardoor een meer medelevende kijk op zichzelf wordt bevorderd.