De weg heette Agnes Weeps, naar de eerste leraar van de stad, die in tranen was gebroken toen ze zag hoe plunging en de weg was en zich realiseerde hoe afgelegen de stad moest zijn. Maar vanaf het eerste moment dat ik het zag, hield ik van die weg. Ik beschouwde het als een slingerende trap die me uit de files, nieuwsbulletins, bureaucraten, luchtaanval sirenes en gesloten deuren van het stadsleven haalde. Jim zei dat we de weg moeten hernoemen die Lilly zingt.
(The road was called Agnes weeps, after the town's first schoolteacher, who had burst into tears when she saw how plunging and twisting the road was and realized how remote the town must be. But from the first moment I laid eyes on it, I loved that road. I thought of it as a winding staircase taking me out of the traffic jams, news bulletins, bureaucrats, air-raid sirens and locked doors of city life. Jim said we should rename the road Lilly sings.)
De weg genaamd Agnes Weeps herdenkt de eerste leraar van de stad, die werd overwonnen door emotie op zijn verraderlijke wendingen en de afgelegen locatie. De verteller vindt echter schoonheid in deze uitdagende weg en ziet het als een pad dat wegloopt van de chaos van het stadsleven, gekenmerkt door verkeer, lawaai en opsluiting. Dit perspectief toont een diepe waardering voor de vrijheid en avontuur die de weg vertegenwoordigt.
Jim's suggestie om de weg te hernoemen die Lilly Sings de essentie van de gevoelens van de verteller vastlegt. Terwijl de tranen van Agnes zorgen symboliseren, roept het lied van Lilly vreugde en hoop op. Dit contrast benadrukt het verlangen van de verteller om de allure van de weg te omarmen, het inlijsten als een reis naar een meer bevredigend en bevrijd leven.