Ze hebben nooit geluisterd totdat het te laat was, en dan alleen met strenge verdraagzaamheid en sterke herinneringen aan wat er misschien was geweest, waren ze geweest zoals ze werden gezien, wat ze niet waren.
(They never listened until it was too late, and then only with stern forbearance and strong reminders of what might have been-had things been as they were perceived to be, which they were not.)
Het citaat weerspiegelt een diepgaand gevoel van spijt en gemiste kansen. Het suggereert dat mensen vaak niet letten op waarschuwingen of advies totdat het te laat is, op welk punt ze een gevoel van strengheid kunnen vertonen en een wishful verlangen naar wat er had kunnen gebeuren als de omstandigheden anders waren geweest. Dit benadrukt een gemeenschappelijke menselijke neiging om advies of waarschuwingen te negeren totdat ze worden geconfronteerd met de gevolgen van inactiviteit.
Dit sentiment kan in grote lijnen van toepassing zijn op vele scenario's in het leven, en benadrukt het belang van attent en ontvankelijk voor input van anderen. Het idee dat percepties de realiteit kunnen vervormen, suggereert dat besluitvorming vaak wordt vertroebeld door misleide overtuigingen, wat leidt tot een falen van vooruitziende blik. Uiteindelijk dient het citaat als een waarschuwende herinnering om acht te slaan op de inzichten en ervaringen van de mensen om ons heen voordat spijt begint.
