Duizenden gewone mensen maakten deel uit van deze metropool, maar hun huizen zouden bederfelijk wattle en riet zijn geweest, gestimuleerd met kalk en modder. Elk spoor van hun leven is nu teruggekeerd naar de aarde, behalve de kalkstenen tempels van kunst en aanbidding. De dingen van ambitie, die hoger stijgen dan dagelijks brood.
(Thousands of ordinary people were part of this metropolis, but their homes would have been perishable wattle and thatch, stuccoed with lime and mud. Every trace of their living has returned to the earth now, except for the limestone temples of art and worship. The things made of ambition, which rise higher than daily bread.)
De passage reflecteert op het leven van talloze individuen die ooit in een bruisende stad bewoonden, en benadrukt de kwetsbaarheid van hun huizen gemaakt van eenvoudige materialen zoals wateren, riet en modder. De tijd heeft alle tekenen van hun bestaan gewist en alleen de blijvende kalkstenen tempels achtergelaten die de menselijke ambitie en spiritualiteit symboliseren.
Dit contrast benadrukt de voorbijgaande aard van het dagelijkse leven versus de blijvende impact van artistieke en spirituele prestaties. Terwijl de gewone levens in de aarde zijn verdwenen, zijn de monumentale structuren als een bewijs van de ambities die alleen overleven overstijgen, wat het nastreven van iets groters dan de basisbehoeften van het leven presenteert.