De passage reflecteert op het leven van talloze individuen die ooit in een bruisende stad bewoonden, en benadrukt de kwetsbaarheid van hun huizen gemaakt van eenvoudige materialen zoals wateren, riet en modder. De tijd heeft alle tekenen van hun bestaan ​​gewist en alleen de blijvende kalkstenen tempels achtergelaten die de menselijke ambitie en spiritualiteit symboliseren.

Dit contrast benadrukt de voorbijgaande aard van het dagelijkse leven versus de blijvende impact van artistieke en spirituele prestaties. Terwijl de gewone levens in de aarde zijn verdwenen, zijn de monumentale structuren als een bewijs van de ambities die alleen overleven overstijgen, wat het nastreven van iets groters dan de basisbehoeften van het leven presenteert.