Twee golven in de oceaan praten met elkaar, de voorgolf vertelt de tweede golf die hij bang is omdat hij op het punt staat om te scheuren en ophoudt te bestaan, maar de tweede golf vertelt hem dat hij dat niet is, omdat hij deel uitmaakt van de oceaan
(Two waves in the ocean are talking to each other, the front wave tells the second wave he's frightened because he is about to shore-crash and cease to exist, but the second wave tells him that he is not, as he is part of the ocean)
In het verhaal van Mitch Albom's "Tuesdays with Morrie" voeren twee golven in de oceaan een gesprek aan waarbij één golf angst uitgeeft om op de kust te crashen en te verdwijnen. Deze golf is bezorgd over het einde van zijn bestaan en benadrukt een gemeenschappelijke menselijke bezorgdheid over sterfelijkheid en de angst voor de dood.
De tweede golf stelt de eerste echter gerust en benadrukt dat hij niet alleen een individuele golf is, maar onderdeel van iets groters - de oceaan zelf. Deze dialoog illustreert het idee van verbondenheid en de blijvende aard van het bestaan, wat suggereert dat hoewel individuele levens kunnen eindigen, ze bijdragen aan een groter geheel dat eeuwig blijft.