In het citaat van de roman 'The Lacuna' van Barbara Kingsolver reflecteert de spreker over hun strijd om hun eigen verlangens te begrijpen in vergelijking met maatschappelijke verwachtingen. Ze drukken een gevoel van verbijstering uit over hun onvermogen om te begrijpen wat anderen van nature lijken te willen, en benadrukken een verlangen naar verbondenheid en acceptatie. De beelden van een "verfrommeld hart" dat wordt weggegooid suggereert een geschiedenis van niet -gerecipeerde gevoelens en eenzaamheid.

Het contrast komt echter wanneer de spreker een nieuw gevoel van verbinding ervaart, omdat ze liefdesbrieven van Amerikanen ontvangen. Dit betekent een verschuiving van isolatie naar gezien en gewaardeerd, waardoor hun begrip van relaties en emotionele vervulling wordt getransformeerd. Het markeert een keerpunt waar het individu een plek begint te vinden waar ze verwelkomd en geliefd zijn, waardoor hun diepe verlangen naar een huis wordt vervuld.