Nou, dat is hoe dik ik ben, ik heb nooit geweten hoe ik wilde wat iedereen wil. Ik dacht alleen maar op zoek naar een huis, een plek om op te nemen. Het overhandigen van een verfrommeld hart, zag het elke keer in de afvalapmand vallen. Hier echter. Amerikanen stuurden in ruil daarvoor liefdebrieven.
(Well, that's how thick I am, I never knew how to want what everyone wants. I only thought to look for a home, some place to be taken in. Handing over a crumpled heart, seeing it dropped in the wastepaper basket every time. Here, though. Americans sent love letters in return.)
In het citaat van de roman 'The Lacuna' van Barbara Kingsolver reflecteert de spreker over hun strijd om hun eigen verlangens te begrijpen in vergelijking met maatschappelijke verwachtingen. Ze drukken een gevoel van verbijstering uit over hun onvermogen om te begrijpen wat anderen van nature lijken te willen, en benadrukken een verlangen naar verbondenheid en acceptatie. De beelden van een "verfrommeld hart" dat wordt weggegooid suggereert een geschiedenis van niet -gerecipeerde gevoelens en eenzaamheid.
Het contrast komt echter wanneer de spreker een nieuw gevoel van verbinding ervaart, omdat ze liefdesbrieven van Amerikanen ontvangen. Dit betekent een verschuiving van isolatie naar gezien en gewaardeerd, waardoor hun begrip van relaties en emotionele vervulling wordt getransformeerd. Het markeert een keerpunt waar het individu een plek begint te vinden waar ze verwelkomd en geliefd zijn, waardoor hun diepe verlangen naar een huis wordt vervuld.